Het verhaal van Bep

Inleiding

Een stoeprandje

 

Soms heb je pech. Dikke, vette pech zelfs. Begin mei 2019 viel ik met mijn hoofd op de stoeprand. Een fietsongelukje. Boven aan de Blokweerweg miste ik een stoeprandje waar ik mijn voet op wilde zetten. Dat bleek echter net schuin weg te lopen. Dan val je dus om en het nare daarvan was dat mijn schouder niet de val brak maar mijn hoofd. Er traden kleine beschadigingen op met grote gevolgen, waardoor mijn leven totaal op zijn kop kwam te staan. Ik moest plots kiezen tussen brood uit de vriezer pakken of de krant halen. Twee handelingen achter elkaar behoorde niet meer tot de mogelijkheden. Ik moest constant keuzes maken en dat moet ik nog steeds.

Dingen die je normaal automatisch doet, worden plots overwerk voor je hersens. Ze kunnen de informatiestroom niet verwerken. Ik ben nu zestien maanden verder en ik revalideer nog steeds. Elke dag word ik nog met deze val geconfronteerd. Van iemand die midden in de samenleving stond, kwam ik ineens in een isolement terecht.

Zes maanden revalidatiecentrum hebben me wel een zetje in de goede richting gegeven door me nieuwe structuren aan te leren, maar ik ben er nog lang niet. En dat allemaal door dat “stomme” ongelukje op die zaterdagmorgen om 10.00 uur in mei. 

Dit is het verhaal van Bep van Veenendaal uit Alblasserdam, verteld aan Harro Beugelink door de SWA. Als u niet wilt dat dit ook u overkomt, schrijf u dan in voor één van de workshops!